Over A,B,X en C

Waar wonen jullie nou eigenlijk?  Dat is een goeie vraag. Hoe zit dat nou met al dat verhuis? Welgeteld 3 keer in de afgelopen 2 jaar. Even in het kort.

• In Nederland woonden we op plek A.
• Ik en de kinderen verhuisden naar plak B in Zweden. De man bleef nog in Nederland in ons eigen huis  en reisde er lustig op los tussen A en B.
• Totdat  De man ging werken in Zweden op plek C met een variabele woonplek X omdat er geen huurhuis te vinden was in de buurt.
• Uiteindelijk kwam er een huurhuis op plek C en was het nog maar 6 zes uur rijden van plek B. Mooie baan maar niet echt handig familietechnisch gezien. De rest van de familie verhuisde van B naar C. Het huis op plek A was inmiddels verkocht. Een woonplek onderhouden is meer dan zat ;-).

Vrij duidelijk tot dusver. Laten we nu een boerderij op plek B gekocht hebben. Eueueu... toen haakten veel mensen af. Waar wonen jullie nu?

Na veel nadenken, strepen, wikken en wegen werd er weer een knop doorgehakt. Ik en de kinderen wonen weer op plek B en de man reist tussen B en C. Voor hoe lang? Weet ik niet. KWW, zoals mijn moeder altijd zei (Kieken wat wurdt) en bij die woorden laten we het maar voorlopig.

Wel hebben de kinderen laten weten dat ze voorlopig niet meer willen verhuizen. Dat komt prima uit, dat waren we ook niet van plan.

En?

Beetje flauw natuurlijk, in mei een post schrijven met een cliff-hanger en vervolgens niets meer laten horen.

Eerst het goede nieuws, de boerderij is van ons. Jippie en een vreugdedans. Het duurde nog wel tot eind juni voordat alles rond was qua papieren. Zweedse instanties .......... daar moet je heel veel geduld mee hebben, om het maar even netjes uit te drukken. Vervolgens volgden er nog vele lesjes in geduld hebben met de oud eigenaren (vanaf nu de mannekes genoemd). De dag dat we in het huis wilden, werd er nog paniekerig vanalles en nog wat uit het huis gegooid door de mannekes. Om een lang verhaal kort te maken, er staan nog heel veel spullen in de schuren en op het erf. Je wordt spontaan minimalist als je er een week tussen zit en probeert op te ruimen. Het liefst zou ik alles in een container gooien, maar dat voelt toch als verspilling. Alles wordt dus netjes gesorteerd voor het recycle station of het Rode Kruis in de stad. Gelukkig vinden de kinderen het helemaal te gek om tussen alles te 'dumpster diven'  en op de oude autowrakken te klimmen. Ons vervelen doen we niet deze vakantie.

Zoals ik hier al schreef,  ging het niet echt goed met de gezondheid van mijn ouders. Kreeg mijn moeder de dag nadat we onze boerderij kochten te horen dat ze ongeneeslijk ziek was, volgde dit nieuws ook een maand later voor mijn vader.  Twee weken geleden overleed mijn moeder na een heftige periode van ziek zijn.  

Soms is het leven net een achtbaan. Denk je dat je rechtuit gaat wordt je opeens naar links geslingerd of hang je ondersteboven, inclusief naar gevoel in je maag.  De hele lente en zomer zaten we in de achtbaan. Gelukkig waren er ook leuke momenten, met armen in de lucht, heel hard gillen en mooie uitzichten op de hoogste punten. Toch wordt het tijd om uit te stappen en op zoek te gaan naar een andere atraktie. Het mag wel even iets minder heftig. De draaimolen als het kan, graag. Ik heb er nu al zin in.

Of niet?!

Wie al langer meeleest weet dat we op zoek zijn naar een huis, dat de huurwoning waar we nu wonen in de stad  tijdelijk is. Prima huurhuis in een prima wijk, al noemen we het hier wel eens voor de lol Klein Zanikum (a la Harry Potter). We willen graag een huis met een flink stuk grond op het platteland, het liefst een boerderijtje, dicht bij een meer en het mag natuurlijk niet te veel kosten. (sluit maar aan in de rij zeggen de Zweden dan tegen ons).

Het afgelopen jaar bezochten we al heel wat huizen en boerderijtjes. Van helemaal spik en span tot bouwval, van heel klein tot mega groot, nergens werden we echt warm van. Zucht. De kinderen waren er ook een beetje klaar mee, dat heen en weer gezeul naar huizen. Oudste zoon weigerde nog mee te gaan. Er is zelfs een makelaar waar ik niet zo goed meer naar toe durf voor een bezichteging. Hij zal wel denken, heb je haar weer.

Het problem is dat ons hart eigenlijk ergens anders ligt. Al honderd keer hebben de man en ik tegen elkaar gezegd dat het veel beter is om te wonen waar we  nu wonen. We hebben er een  (goed) inkomen, het bos is er mooier, het wordt er niet zo koud swinters, er zijn meer voorzieningen en die zijn hier luxer en dichterbij, de kinderen gaan goed op hun school en hebben vrienden. Nogmaals zucht, het helpt niet. Hoe moeilijk kunnen we het ons zelf maken? Wij weten ook niet wat het is.

Stiekum keken we ook huizen in het gebied waar we graag zouden willen wonen . Niet slim natuurlijk, want er kwam een boerderij te koop die we wel zagen zitten. Dat was vorig jaar eind November. Even dachten we er over om naar de bezichtiging te gaan, maar dat zou niet slim zijn. Het was namelijk 6 uur rijden  (enkele reis) om even te gaan kijken. Jammer en de boerderij verdween van de Zweedse Funda. Verkocht, dachten wij. In februari verscheen de boerderij echter weer als 'te koop' en nog eens veel lager geprijsd ook. Wauw! Nieuwe ronde, nieuwe kanzen.

De prijs was zo ver gedaald dat we misschien de boerderij als een vakantieverblijf zouden kunnen aanhouden. Dat zou in het begin ideaal zijn, want de boerderij behoeft nogal wat onderhoud en opruim werkzaamheden. Dit is trouwens nog zacht uitgedrukt. Ik heb nog nooit in mijn leven zoveel troep op een erf zien liggen en ook het huis is aardig verwaarloosd de laatste Jaren.

De boerderij werd geveild, een gedwongen verkoop dus. Spannend! We deden mee met de veiling via de telefoon, zodat we niet het hele eind hoefde te reizen. Stel je voor dat het eerste bod al boven ons budget zou liggen? Konden we weer 6 uur terug in de auto. Het was lang geleden dat ik zo zenuwachtig was. Iek!!! Maar wat wil, wij deden het laatste bod. Jippie, we hadden een boerderij gekocht!

Althans, dat dachten we. De eigenaar van de boerderij is naar de rechtbank gegaan omdat hij het geaccepteerde bod, ons bod dus,  te laag vond. De rechtbank deed al uitspraak dat zijn bezwaar niet gegrond was. Helaas kan de huidige eigenaar in hoger beroep tot eind deze maand en misschien daarna nog een keer in nog hoger beroep. We hebben dus nu een boerderij betaald, maar hebben geen boerderij. Het ligt bij de rechter. Bizar, vind je niet?!

Ondertussen blijven we maar gewoon doorademen. Er valt niets aan te doen en kunnen alleen maar afwachten. We zijn  dus bijna eigenaren van een boerderij, of niet!?

Proost!

Zo nu en dan kijk ik naar mijn kinderen en realiser me  plotsklaps dat de tijd wel heel snel gaat. Je kent het misschien wel, de 'wat worden ze groot' sentimenten. Soms kan dat heel hard bij mij binnen komen. Dat de kinderen ouder worden betekent ook dat ik en de man ouder worden. Fijn, want dat is niet iedereen gegeven. De Jaren die ik nu geleefd heb, heb ik maar mooi te pakken. Het moeilijke is echter dat niet alleen ik en mijn kinderen ouder worden, maar mijn ouders ook. Oei, dat is nog een ding. Oud worden is geen problem, een beetje meer rimpels, alles gaat wat minder snel en hier en daar kraakt er wat. Daar kun je moeilijk over doen, maar het is onvermijdelijk. Andere koek wordt het als er allerlei ziektes opduiken die er voor zorgen dat een ' normaal' leven eigenlijk niet meer mogelijk is. Het leven verandert in 'dag voor dag' in plaats van 'jaar voor jaar' .Mensen van wie je heel veel houdt en die atijd zo goed voor jou hebben gezorgd kunnen opeens niet meer zijn wie ze waren en dat doet pijn.

Zo komt het dus dat ik al twee keer dit jaar in Nederland was, terwijl we dit jaar even wat rustiger aan wilden doen met reizen. In maart ging ik zelfs een week alleen, zonder kinderen. Dat was raar, maar wel heel erg fijn. Gewoon, om mijn vader te helpen in de tuin net als vroeger, mee te gaan naar het ziekenhuis en  eens gesprekken te hebben met mijn ouders zonder dat een kind er doorheen kwekt of meeluistert (Mijn kinderen hebben hele grote oren en delen graag alles met Jan en alleman.).

Op de terugweg belande ik aan een bar op Schiphol. Je moet toch wat als je drie uur wacht. Dronk er meer biertjes dan ik bladzijden las en kwam tot de conclusie dat je het leven nu moet leven. Inhalen bestaat niet en is slechts schijn. Proost! Op het leven!